Sen ve Ben Değirmenlere Karşı

Şairin biçtiği ömrün yarısına yaklaşırken alışamaz bazısı hala dünyaya, sudan çıkmış balıktan fazla. Alamaz nefes çırpınır da çırpınır. Hem çırpınır hem yol almaya çalışır hem de Don Kişot misali saldırır da saldırır değirmenlere. Ne bilsin değirmenler güçlü, ne bilsin değirmenlerin ardı güçlü.

Oysa onun neyi vardır ki doğrularından ve çırpınışlarından baska. Ait olmadığı yerde yaşamaya çalışmak ve direnmekten başka. O kendine güvenir, başkaları başkalarına. O bir doğruyu savunur, başkaları çıkarını. O “eğilmeyeceğim” der hayat boyunca, başkaları iki büklümdür oysa.

Adam sandıkları adam değil, bağrına bastığı dost değildir. Yazarın sözünü ettigi gibi tutanamayan değil kırılanlardır onlar. Başkalarının boşladıklarını dert edenler, doğumundan beri hayatla kavgalı olanlar, alışamayanlardır. İncelik beklerler, kırılırlar, dürüstlük derler, yalanlarla boğulurlar, nefes alayım deseler ağızları kapanır boğazları sıkılır. Gözyaşı dökseler güçsüz sanılırlar. Sanıldığının aksine direnir de direnir onlar.

Onlar ki güçleri bu “ait değilim” dedikleri dünyaya bile dayanmaya yeter.