İpekböceği Hüznü

Çocukluğumdan kalan anılardan biridir ipekböcekleri.  Anneannemin torunlarını peşine takıp köyün yollarına düştüğümüz zamanlar...  O hep bizim olan, istediğimiz gibi at koşturduğumuz ev bize ait değildir o dönemlerde. İpekböcekleri evin hakimidir ve yatacak bir oda kalır ev halkına.

İpekböcekleri ise özenle hazırlanmış yerlerinde dut yapraklarını kemirmekle meşguldürler. Bazıları zaman zaman yere düşer ve büyük bir hassasiyetle yapışkanlı ayakları dirense de alınıp yerlerine konurlardı. Bir süre böyle yaşayan ipekböcekleri zamanı geldiğinde ki o zaman ne zamandır bilmem, koza örüp kendilerini içine hapsederlerdi. Elbet kendi sonlarını hazırladıklarından onların haberi yoktu ya da insanların niyetinden. Bir kelebeğe dönüşme rüyası ile örülen kozalar tüccara satılırdı. Kozalar çuvallara yüklenir ve fabrikalara doğru yola çıkardı. Kelebeğe dönüşme rüyası burada biterdi. Kaynar suyun içine atılır ve ipek kozaları ipliğe dönüştürülürdü.

Ne hayallerle çıkılan yolların ne umutlarla örülen kozaların durumu hep bir umut ve hayal kırıklığı çağrıştırır bana. Umut etmek aslında hayal kırıklıklarını da beraberinde getirir. Örülen ve belki de dış dünyadan korunmayı amaçlayan koza bazen bir son getirir. Tesadüfen çuvala konmayı unutulan bir koza ise rüyasına kavuşur ve bir kelebeğe dönüşür. Kozasını yırtıp çıkar lakin ömrü ne de kısa olur.  Her ikisinin sonunda da ölüm vardır yazık ki.

Umut etmek öldürür belki de. İpekböceklerinin yaşadığı gibi bedensel bir ölüm de olabilir bu ya da içinizdeki değerlerin ölmesi de. Fakat ne olursa olsun başkasının yaptırımı ile olan olur. Birileri suyunuzu döker, birileri ekmeğinizi çalar, birileri ipeğinizi sahiplenmeye çalışır.

Koza yapma zamanıdır şimdi, kendini korumak ve yenilenmek için... Kelebek olmak ya da ipek olmak için…