"Elde Var Hüzün"

“İnsan kendini bir şarkıda bulamıyorsa, hani biraz da olsa bulamıyorsa durum vahim” derdim. Şarkıyı buldum neyse ki. Dinleyip dinleyip, boş bulduğum, kimseyi rahatsız etmeyeceğim yerlerde (sesim kötümüdür biliyorum) bağırıp duruyorum. Biraz rahatlatıyor, su serpiyor gibi. Nakaratı hep gözlerimi dolduruyor, sesim daha da kötüleşiyor. Ama olsun varsın, rahatlatıyor. Hangi şarkı mı? Söylemeyeceğim.

Yazmak hep söylemekten daha kolay oldu benim için, kendimi yazarak daha iyi anlatabildim, belki de sözümün kesilmemesinden, kesilse bile hisetmememden dolayı. Şarkıyı buldum bulmasına da “acaba şiirlerde bulur muyum kendimi” dedim ve peşine düştüm. Şiir okumayı severdim ama uzun zamandır bu kadar hırsla –doğru kelimemi emin değilil- okumamıştım. Bir iki birşeyler okuyup bırakırdım, bir zamanlar okuldaki odamda masamın hemen başında asılıydı bir şiir, odam değişince onu orada bıraktım. İçimdeki yeri ise sabittir “Zümrüdüanka”nın.

Velhasıl kitaplara daldım, internete vurmadım yani kendimi. Sevdiğim şairlerin beni kucaklayacak yeteri kadar kitabı vardı evimde, hafızam da fena değildir. Öncelikle her yağmurda aklıma gelen aslında şiirle yağmur dışında çok da ilgisi olmayan bir şiir çağırdı beni.

“Yağmur çiseliyor.

Serez çarşısı dilsiz,

Serez çarşısı kör.

Havada konuşmamanın, görmemenin kahrolası hüznü

Ve Serez çarşısı kapatmış elleriyle yüzünü.

Yağmur çiseliyor.”

Elbet bu değildi aradığım. Hep yağmurla ilişkisini kurduğumdan hayatımda vazgeçilmezdi ama daha toplumcu bir şiirdi. Sanata bakış açım genelde toplum için olmasından yanaysa da şimdi bireysellik aramakla meşguldüm. Hem de sen sinsi sinsi her yerimde gezerken ve birden bire hesapta olmayan ağrılar çıkarırken benim karşıma.

Bir yandan dinlediğim şarkılar beni şuraya götürdü:

“Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

Yangelmişim diz boyu sulara

Hepinize iyiniyetle gülümsüyorum

Hiçbirinizle dövüşemem

Benim bir gizli bildiğim var

Sizin alınız al inandım

Morunuz mor inandım

Ben tam kendime göre

Ben tam dünyaya göre

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız”

Tam da bireyci bir şiir değil mi? Ama yine olmadı. Aradığım tam da bu değil aslında. Biraz daha direnç gerek bana.

“Işıkları tutamıyorum

avuçlarımdan kayıyor

karanlık en büyük korkum

gece gittikçe çoğalıyor”

Güzel güzel olmasına ama tam da korkularımı yüzüme vuruyor. Karanlık diye haykırıyor bana satırların arasından, nerede aydınlık? Biraz olsun umuda ihtiyacım var halbuki benim. Arayışa devam o zaman.

“dünyada iki kapılı bir han gibi durmanın,

buraya böyle gelmiş olmanın,

gecene yol açmanın, ki içinden rüzgar geçirmenin

ne büyük güç istediğini anladım. durmanın ne büyük sabır…”

Ve aynı kitabı karıştırırken bir şeye daha rastladım, hem de son birkaç yılımın en büyük sorunu belki de.

“bir yerde vahim bir yanlış yapılmıştır

ne yadsımaya dilim varır

ne düzeltmeye gücüm yeter”

Öyle ya bazen bazı şeyleri düzeltmeye gücün yetmez, “çapını bil” der bazıları, belki de seninle dostluğumuz bu yüzdendir (önce arkadaşlığımız diyecektim ama fark ettim ki arkadaşlıktan öte seninle durumumuz). Evet düzeltmeye gücüm yetmedi, yedim bitirdim kendimi. Haksızlık bana ya da bir başkasına ne fark eder. Bu dönem için çok mu hayali? O halde birkaç dize daha sana:

“Bir hayalden geldim ben,

Bir hayal verdim sana”

Ve bundan sonra ne mi oldu? Bak aynı sayfalardan içime işleyen bir dize daha:

“Ve insan

Sabahın nemi kadar sessiz olmayı isteyecek”

Ben de istedim aslında, öyle susayım kalayım istedim. Susayım, öyle susayım ki, bir daha tek laf etmeyeyim. Kimse bilmesin ne düşündüğümü, kimse karşı çıkmasın düşünceme, kimse yeniden incitmesin beni düşüncemden dolayı. Susayım öyle susayım ki lal olayım, hatta bir adım daha öte; susayım, bir de duymayayım… Ahraz olayım. Vahim yanlışlara böyle tepkisiz kalayım. Olamadım, sen oldun.

Sonra şunu öğrendim:

“İçime işleyen acıyı size değil

Bir suya bırakmayı öğrendim

Dal olmaktan vazgeçeli çok oldu

Bu yüzden ne bir ağacım var

Bana beden

Ne de çiçek açacak benden.”

Çiçek açmamaya karar verdim, karar verdik. Hoş acıyı da size anlatmamayı öğrendim, zira anlamadınız. Bu yüzden tek başıma değil belki ama az başıma var olmaya karar verdim.

Şimdi belki biraz arka arkaya:

“Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu

Bu derde düşmeden önce”

Öyle ya insan derde düşmeden anlamıyor, ne bilsin?  Ve sonuç olarak dedim ki önce;

“Tam unutmaya alıstırmışken kendimi

artık unutmak istemediğimi fark ettim

(Artık unutmak istemiyorum)

(Artık unutmak istemiyorum)”

Unutmak istemiyorum, evet; çünkü uzun vadede sen sinsi çok şeyi unutturabilirsin bana.

Ve ne buldum o kadar şiirde bilir misin? Öncelikle şunu

“Hayalleri dik tutmak gerekir”

Ve ardından şunu

“Birikip yeniden sıçramak için

elde var hüzün”