Hüzne Selam

İçimde bir hüzün beslerim ben

O da besler beni

Gözümü açtırır, dünyayı çoğaltır

İçime baktırır, içimi yıpratır

Pek konuşturmaz ama çokça yazdırır

                                    çokça düşündürür

 çokça kanatır

İçimde bir hüzün beslerim ben

Gözlerimden taşmasa da bakışlarıma oturmasa da

Çok da kıskanırım hüzünlü bakan insanları, mesela o tiyatro sanatçısını

 ya da kıvırcık saçlı o şarkıcıyı

Martıları da mesela, hüzünlü bakışlarını

Gözlere oturmuş sevecen bir hüzün gördüm mü takılır kalırım

Bir damla yaş düşecek gibi, o gözlere yakışmayan bir kahkaha kopacak gibi

Birden o tatlı hüznü öldürüp öfkeye kapılmasın mı?..

Yoo hayır, sevmem ben öfkeyi, ateş gibi

Hüznü severim ben, yaz ortasında serin bir yağmur damlası gibi

Alıp saklamak isterim onu, kavanozlara doldurmak

Belki annemin domateslere yaptığı gibi konservelerini hazırlamak

Üzüntüyü bilen ama hüznü bilmeyenlere kavanoz kavanoz dağıtmak

Overlok makinesinin inceliğini gösterip “hüzünler ayağınıza geldi” diye sokak sokak dolaşmak

Sokakları da dolaşmayı severim

Herşeye bir hikaye yazarım bazen

Eski evleri çok sever, hayranlıkla bakarım

Binalara bakmak için yere değil, göğe dalarım

Tökezlemelerim düşüşlerim bunlardandır yolda, asla denge kaybı değil yoksa

Hüznümle kol kola sokakları arşınlarız

Bir deniz kenarında sigaramızı yakarız

Kıyı köşe bir kahvecide sade kahvemizi içer, insanlara bakarız

Herşeyden biraz hüzün damıtırız.